19

Aklım almıyor. Yapamıyorum.

Öyle bir kalmışsın ki giderken, kımıldayamıyorum. Gelirsin diye gidemiyorum. İçimden sesler geliyor, sana haykırıyorum. Korkuyorum.

Biri birşeyler konuşuyor, duymuyorum. Sesini unuturum diye onları duyamıyorum.

Sevdiğim her şey gidecek diye korkuyorum. Bu odada nefes aldığını unutacaksın diye korkuyorum ben. Beraber uyuduk diye hala değiştiremiyorum nevresimleri.

Birini hayatına alırsan, sevdiğin için değil, gece hastalandığında kapısına gidip onu görmeyi isteyebilecek kadar mükemmel olduğun için ağlayacağım.

Birini hayatına alırsan ben ona aşkım dediğinde değil, seni asla bırakmayacağım dediğinde ağlayacağım.

Ben hala gelirsin diye gidemiyorum. Çıkmaz bütün yolları zorluyorum. Kurulacak cümle bulamıyorum artık. Bütün edatlar, zamirler, sıfatlar, bağlaçlar yanyana geldi de seni bana getirecek o cümle bir türlü yerine gelemedi sanki. Özlemiyorsun. Ben bir adım geldikçe sen bin adım gidiyorsun -biz- den.

Oysa ben her sabah aynı uyanıyorum. Sana mesajlar yazıyorum. Sana yazılar yazıyorum. Sana süprizler hazırlıyorum. Artık aynadaki bile ben değilim, görüyor musun sana ne kadar da benziyorum?

Telefonunun taslaklarında ” Bir kez daha denesek, seni çok özledim sevgilim, yapamıyorum, özledim” cümleleri dönüp duran bir kızım ben artık duyuyor musun?

Gelirsin diye gidemiyorum. Sen bir türlü gelmiyorsun.

Ben bunları kime anlatıyorum?