Öncelikle her mevsim hastalanabilen, ateşini 39,5lara çıkartıp bana serum yedirten bünyemi sevmiyorum artık. Hayatımın 8/10'u hastanelerde geçiyor. Ordan oraya koştur bir sürü tahlil yaptır zart yaptır zurt yaptır. Sıkılıyorum ben kardeşim darılıyorum iki dakikada. Üstüme üstüme geliyo duvarlar. Hele o hastane kokusu, ilaç kokusu yok mu 'böööe' triplerine sokan, aman Allahım akıllara zarar! Neyse ben daha çok hasta insan psikolojisinden bahsetmek istiyorum. Bana özel midir bilemiycem ama herşeye alınıyorum. Böyle ne söyleseler batıyo. Takside annem 'in hadi' dedi diye oturup ağlayacaktım bi ara. Vay efendim sen neden bana 'geldik kızım in' demedin. Hastayım ya herkes etrafımda pervane olsun, ben ne istersem yapsınlar.
Eve geldik. Gelmez olaydık. Söylendim de söylendim. Gören inanmaz valla, 3 yaşında çocuktan beterim. Anne üstümü ört, anne suyumu ver, anne saçımı okşa. Anne de anne bi yere kadar. Sonra sevgilime sardım bi ara 'sevsene beni' filan. Adam 'aşığım' diyo niye çok aşığım demedi diyorum kendi kendime. 'Napıyosun' diyorum 'film izliyorum bebeğim' diyo ben burda hastayım niye film izliyosun ki diyorum. Çok önemliyim ha hayat durucak efendim ben yatıyorsam.
Burdan sonrası tamamen kabullenme faslıdır efendim. Kabul ediyorum ki hastayken çekilmez oluyorum. Tribal nazlı görl oluyorum filan hatta. Ateşim düştü kendime geldim ha. Koluma o iğneyi sokan alçak hemşire seni hiç affetmeyeceğim ama! -.-
Hadi seviyorum sizi çok unutmayın ama hastayken de sadece benimle ilgilenin ehe.*-*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder