Hanımelleri..

Sen seviyorsun diye güzeldi belki de hanımelleri..
Sen sevmesen bana o kadar güzel kokmayacaktı sıcak yaz günlerinde..
Ama yaz bitiyordu, koku da..
İçindeki biz gibi, aşkın gibi..
Hiç sonu gelmeyecekmiş gibi yaşadığımız zamana inat tükenmekteydi..
Oysa ben orada öylece kalabilir, dört mevsime inat seninle her an yazı yaşayabilir, kasımpatına, papatyaya, kırmızı bir güle bile inat hanımellerinde boğulabilirdim seninle..

Sen istemedin
Ama
Ben gitmedim..

Güle tapanlar vardı..
Hatta beni o taptıkları güllerin tahtına oturtmaya meyli olanlar..
Yapamadım..
Hiçbiri seninle hanımellerini koklamak gibi değildi..
Hem onlara her mevsim birdi, bizim gibi yazın açanlara tutkun değillerdi..

Sen istemedin
Ama
Ben kaldım..

Ayrılamazdım..
Yaz bana seninle güzeldi..
Hem gitmezsem olmayışının gerçekliğiyle yüzleşmemek işime gelirdi..
Kendi kendime bile söyleyemezken bu en mahrem yaramı söyle kim baş edebilir ki..?

Biliyordum..
Ne bu sıcaklık, ne bu koku..
Senin olmadığın hiçbir yerde yoktu..
Ama buraya gelecek, bu sıcaklığı yaşayacak, kalbi elinde insan çoktu..
Ve benim de savaşacak gücüm yoktu..



Belki yeni yeni fark edersin sevgilim..
Ben kendimi kandırmaya gittim..

Olur da eski alışkanlıklarını anarsan birgün,
Beni unuttuğun o saklı bahçendeyim. ~


içimden geldi yazayım dedim (:
EkimHazal.*
(her hakkım saklıdır.)