26.07 // Onbeş.

Bazen aldığım nefesin bana yetmediğini hissetmeye başladım. Nedeni her ne ise ne. Açıklamak zorunda değilim artık. Birşeyler için çabalamak beni yormuyor artık. Kırılıyorum sadece. Bir parçamı orada bırakıp evime dönüyorum sanki. Evimde ağlıyorum, evimde özlüyorum sesimi çıkarmadan. Kimselere belli etmiyorum yalnızlığımı. Küskünlüğümü de.
Sensiz olmak istemedim. Hem de hiçbir zaman. Hele ki bugün. Bundan 5 ay öncesinde görmeye başladığım rüya sürmeliydi. Erken bitti..

Ben kaldırıp atmadım ama bir kenara, görüyorsun ya yazılar yazıyorum hala. İçimdekileri anlatabilmemin kime ne yararı var onu da bilmiyorum. Sadece zaman böyle geçsin istemiyorum. Seninle dolu olsun. Yanımda olmasan da hayatımda varolduğunu bileyim. Gelmeyişine asla güvenmek istemiyorum. Satırlarım sensizliği kabul etmesin birgün. Belki gelmeyişinin hain yüzü öyle yazılar yazdıracak ki, sen bile içinde varolduğunu asla bilmeyeceksin. Uzaktan bakıyorum hayatına, tamamı sen olan hayatımla..

Ve gülümsüyorum bugün, öylesine.
Biraz buruk, biraz sen kokan..
Dayanabilmemin tek yolu bu.

Hazal.