Seçmelerden Saçmalar.

" Kendimi tanıyamaz olmuştum. Hangisi bendim? "

Hayatımın en zor zamanlarından birindeyim belki de. Her nefes almaya kalkışında ciğerlerinin defalarca yanmasına zar zor izin verirsin ya, öyle işte. Ya da hıçkıra hıçkıra ağlamak istersin de anlatmaya utanırsın bile bile içine atarsın ya, öyle.

Çok yoruluyorum. Zaten yorgun olan ruhuma bu yaşananlar o kadar ağır geliyor ki. Kaldıramıyorum.. Bazen hiç olmadık yerde, olmadık hareketler yapıyor, olmadık sözler söylüyorum. Kendimi tanıyamıyorum. Şimdi bile durup durup " ben kötü bir insan mıyım? " diye sormaktan kendimi alamıyorum.

Yaşamayan birilerine birşeyleri anlatamazsınız ya da hayal ettiğiniz kadar anlayışlı olmasını bekleyemezsiniz ama anlamaya çabaladığını görmek sizi mutlu eder. Bazen sadece herşeyi anlatıp bağıra bağıra omzunda ağlamak istersiniz. Bazen de dayanamayacağınız kadar ağır gelen bu yükün altına ikinci bir omzun girmesine gerek olmadığına karar verirsiniz. Öyle ya, acılar kişiseldir, mahremdir. Kimse kimsenin ne acısını görmeli ne de paylaşmalıdır. Zaten insanın kendine has derdi o kadar çoktur ki. Hem her insana kendi yaşadığı en büyük gelir yalan mı? En aşılamazı o dur. En zorunu hep o yaşıyor, en mutsuzu hep o oluyordur.

Şimdi durup dururken yazmıyorum bunları ben.
İnsanlara istemediğim şekilde davranıyorum.
Gereksiz kızıyorum, gülüyorum, bağırıyorum, ağlıyorum.
Öyleyim işte, kendimi tanıyamıyorum.

Hayatımı kolaylaştıran tek şey..
O olmasa nasıl olurdu? düşüncesi bile nefesimi kesiyor çoğu zaman.
O mükemmel adamı bile üzüyorum istemeden..
İnsan aşık olduğu insanı üzer mi hiç? Üzüyorum işte.
Ama sorun kimsede değil, bende.
Bu yüzden özrüm herşeye..


Babamı çok özledim mazur görün bi`de.