Herşey bıraktığım yerde, bıraktığım şekliyle beni bekliyordu. Herşey, herkes aynıydı. Yollar, yüzler, sesler.. Bir eksik vardı ve bir fazla. Ben, iki kişiydim artık. İçinden terkettiğin ben ve kendim. Eksik olanı söylemeye gerek var mı? Sen yoktun ve bir daha olmayacaktın, biliyordum.
Gidiyormuş gibi yaptım elimi bıraktığında. Hiç böylesine kalarak gitmemiştim oysa..
" Gelsen yine odama.. Senin gülücüklerinle canlansa ruhum, derinlerde saklanan ıssız kalbim..
Sadece gereksizlik ayırdı bizi değil mi?
Uzaklarda çok uzaklarda..
Gözükse de böyle.. Oysa ki çok yakında…
Uzansam ellerin değebilecek saçlarıma..
Tokamı yere düşürdüm, eğilemiyorum..
Karanlıkta kaybolursun gene diye,
Eğilemedim.
Islak kaldı saçlarım,uzamayacak,açık kaldı…
Yerlerde hayallerim, üstüne basıp geçtikte sen, ben yeniden ölü melek… "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder