Yine sarhoşum ben. Çok sarhoşum hemde. Çok fazla içtiğimden değil, yine herzaman ki kadar içtim ama bu sefer daha çok hissettim yokluğunu. Mutlu iki insanın beraberliğini ilan etmek adına yaptıkları, bizlerin nişan adlı başlıkta incelediği törenlerden biriydi, güzeldi herşeyiyle, sen olsaydın belki ben de mutlu olurdum, ama yoktun. Orada seninle dans etmeyi ne çok isterdim oysa ki.
Sahnedekini tanımıyordum. Tanımayı da aklımın ucundan bile geçirmemiştim. Bir şarkı mırıldandı. ” Aşk yok mu sence, sevişmek herkesle aynı mı sence?” filan falan. Ondan sonra ne söylerse ruhuma dokundu. Ne söylerse seni hatırlattı. Üçer beşer devrildi ardından bardaklar.. Yanımda sen ol isterdim, olmadı.
Yoruldum. İçmekten, düşünmekten, ağlamaktan, sızlanmaktan hatta yazmaktan bile yoruldum. Herşeyimi serdim önüne, yazdıklarımı okumayacak artık insanlar. Diyorum ya belki de yazmayacağım, paylaşamayacağım seni onca insanla.
Şimdilik susmalıyım. Seni o kadar çok özledim ki bırakırsam parmaklarım kırılana kadar yazacağım, anlatacağım herşeyi. Benim kalmalısın oysa. İçimde bir yerlerde hep, bana özel cennet olarak kalmalısın. Bana özel cennetin kahramanı olarak.
Hadi ben saçmalamaya gittim, gecikirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder